პრაკაშ მეჰრა

უნიკალური კინემატოგრაფისტი, რეჟისორი და პროდიუსერი, რომელმაც გვაჩუქა დაუვიწყარი ფილმები ამიტაბჰ ბაჩანის მონაწილეობით.
1973 წელს როცა ეკრანებზე გამოვიდა ფილმი: "დაგვიანებული შურისძიება", ჰინდი ფილმების კურსი საბოლოოდ შეიცვალა. ბევრი დაიწერა იმის შესახებ თუ რა რევოლუცია მოახდინა ამ ფილმის გამოსვლამ ინდურ კინემატოგრაფში. "განრისხებული ახალგაზრდა კაცი" - ბაჩანის გმირი ამ ფილმში, ეს იყო ახალი ტიპის გმირი ინდური კინოს ისტორიაში. პრაკაშ მეჰრამ პრაქტიკულად შექმნა ამიტაბჰ ბაჩანის გმირების სერია ისე რომ არ განმეორებულა და არ შეუქმნია ანალოგი ერთხელ უკვე სწორად მიგნებული სახისა.
ფილმი: "Hera Pheri" გვიჩვენებს ამიტაბჰ ბაჩანის ნიჭის ტრაგიკომედიურ მხარეს. "ბედის გამგებელი" - სასიყვარულო დრამაა და საინტერესოა რომ 70-ან 80-ან წლებში ვერავინ გაბედავდა შეეთავაზებინა ბაჩანისათვის უიღბლო შეყვარებულის როლი. ფილმში, "ერთგული მსახური", მსახიობი წარმოგვიდგენს მიამიტ სოფლელ პერსონაჟს. ფილმში, "ობოლი" მან შეასრულა მუსიკალური ნომერი ქალის სამოსით, ფილმში, "ლოთი" ის გარდაისახა ალკოჰოლიკ პოეტად.
ყველა ეს ფილმი არა მარტო კლასიკის ნიმუშებია, არამედ გაქირავების ჰიტებადაც იქცა.
"მეჰრა-ბაჩანი" ეს წარმატების სიმბოლო იყო და ამდიდრებდა ჰინდი კინოს შედევრებით. ასე გრძელდებოდა ფილმამდე "ჯადოქარი", რომლის ჩავარდნამაც ძლიერად დააზარალა პრაკაშ მეჰრას კინოკომპანია. თუმცა ეს არ იყო პრაკაშის შეცდომა, რომელსაც ზომიერების გრძნობა არასოდეს ღალატობდა. უბრალოდ ხალხი იმ მომენტისათვის უკვე დაიღალა ბაჩანის ყურებით.
აი, პრაკაში კი განაწყენდა. განაწყენდა ამიტაბჰზეც რომელმაც აღარ მოისურვა უკვე მასთან მუშაობა და განაწყენდა მთელ სამყაროზე, რომელშიც მას უკვე ადგილი აღარ ჰქონდა. საუბედუროდ თანამედორვე კინოინდუსტრია უცხო გახდა მისთვის.
პრაკაშ მეჰრა სვამდა, ავადმყოფობდა, განიცდიდა მეუღლის მძიმე სენს, ეძებდა დასაყრდენ წერტილებს წარსულში და აღარაფერს იღებდა.
2009 წლის 17 მაისს ის გარდაიცვალა შინაგანი ორგანოების მრავალი დაზიანებით. ადამიანი რომელმაც თითონ აირჩია მარტოდმყოფის ბედი, ბოლომდე ერთგული დარჩა თავისი ფილმების. ფილმები კი ადამიანებისაგან განსხვავებით მარადიულად შემორჩება კინოს სამყაროს. პრაკაშ მეჰრა ისტორიაში შევა თუნდაც იმიტომ რომ ის იყო პირველი აღმომჩენი ამიტაბჰ ბაჩანის ტალანტისა. ბაჩანის კარიერამ წარმატების მწვერვალს მიაღწია სწორედ პრაკაშ მეჰრას ფილმების შემდეგ, მაგრამ ახლანდელმა თაობებმა არაფერი იციან ამ ნაყოფიერი პროდიუსერისა და რეჟისორის შემოქმედების შესახებ. მან თავისი ცხოვრების ბოლო ეტაპი გაატარა მარტოობაში ყველასაგან მიტოვებულმა და დავიწყებულმა.
მის ბოლო ინტერვიუში, რომელიც 2006 წლის სექტემბერში მისცა, პრაკაშ მეჰრა გულდაწყვეტილი იხსენებს იმ დროს როცა პრამოდ ჩაკრავარტი, არჯუნ ჰინგორანი, შაქტი სამანტა და თითონ იკრიბებოდნენ ხშირად და საუბრობდნენ წარმატებებსა თუ შეცდომებზე, უზიარებდნენ ერთმანეთს შემოქმედებით გეგმებს.
- ახლა ყველაფერი ეს დაინგრა, შაქტი სადღაც კალკუტაშია, პრამოდი ამერიკაში... ამჟამად ჩვენ დაკარგულები ვართ ერთმანეთისათვის - ამბობს მეჰრა.
- ნუთუ ბ-ნი ბაჩანიც? - ეკითხება კორესპოდენტი
- მას რატომღა უნდა ქონდეს ურთიერთობა ჩემთან? განა გიჟია? მის ადგილას ალბათ მეც ასე მოვიქცეოდი. ოდესღაც მე და ამიტაბჰი ერთმანეთის მიყოლებით ვიღებდით ჰიტებს, მაგრამ ახლა? მას უკვე დაავიწყდა თავისი ცხოვრების ეს თავი.
- მაგრამ რომ არ ყოფილიყო "დაგვიანებული შურისძიება"...
- ეს უკვე სხვა ისტორიაა! და არა მარტო "დაგვიანებული შურისძიება", მთელი რიგი ფილმებისა... ეს უკვე მის სინდისზეა... მას უნდა ახსოვდეს თითოეული ფილმი, რომელსაც ერთად ვაკეთებდით და ნანობდეს იმის გამო რა მოიკლო.
- რა მოხდა მაინც თქვენსა და ამიტაბჰს შორის?
- ამიტაბჰმა მე მიღალატა. გადაიღო მანმოჰან დესაის ფილმში, სადაც ითამაშა ფოკუსნიკის როლი ისეთივე როგორიც ჩემს ფილმში, "ჯადოქარი".
ეს ფილმები პრაქტიკულად ერთდროულად იქმნებოდა მე კი ამ ფილმში დიდი ფული და ძალისხმევა ჩავდე. ფილმი ჩავარდა, თუმცა არავის სიტყვა არ უთქვამს, არ ყოფილა კონფლიქტები და ჩხუბი... ამის შემდეგ კი ამიტაბჰი ამერიკაში წავიდა.
- ამის შემდეგ არ გინახავთ ერთმანეთი?
- ერთხელ. მე დავურეკე მას რადგან მქონდა სცენარი, რომელიც ვთვლიდი რომ მისი შესაფერი იყო. ის გადაღებებიდან მოვიდა ჩემთან, მისმენდა ორი საათის განმავლობაში და შემდეგ მითხრა რომ სიუჟეტი საინტერესოა თუმცა ის არ მიიღებს მონაწილეობას რადგან ძალიან გავს მის ძველ ფილმს. მე მხოლოდ ეს ვუთხარი: "კეთილი, მადლობთ".
ჰინდი კინოში მიმდინარე ცვლილებების შედეგად მანმოჰან დესაიმ თვითმკვლელობით დაასრულა სიცოცხლე 1994 წელს.
რაჯ სიპიმ და იაშ ჩოპრამ კი მოახერხეს საერთო ენა გამოენახათ თანამედროვე, XXI საუკუნის ბოლივუდთან.
ამიტაბჰ ბაჩანთან ერთად



პრაკაშ მეჰრას დაკრძალვაზე